اشعار

زهرا به خانه و ملک الموت پشت در           از بـهـر قـبـض روح شـریـف پیـامـبر

از هیچ کس نکرده طلب اذن و ای عجب           بـی‌اذن فـاطــمـه نـنـهـد پــای پـیـش‌تـر

با آن که بود داغ پـدر سخـت، فـاطـمه           در باز کرد و اشک فرو ریخت از بصر

یک چشم او به سوی اجل چشم دیگرش           مـحـو نـگـاه آخــر خـود بـود بـر پــدر

اشک حسن چکیده به رخسار مصطفی           روی حـسـین بر روی قـلـب پـیـامـبـر

دیگر نداشت جان که کند هر دو را سوار           بر روی دوش خویش به هر کوی و هر گذر

زد بوسه‌ها به حلق حـسین و لب حسن           از جان و دل گرفت چو جان هر دو را به بر

هر لحظه یاد کرد به افسوس و اشک و آه           گاهی ز طشت و گاه ز گـودال قـتلگاه

مدینه شد ز داغ مصطفی بیت‌الحزن امشب            فضای عالم هستی بود غرق محن امشب

مکن ای آسمان روشن چراغ ماه را کز کین            چراغ لاله شد خاموش در صحن چمن امشب

نه تنها ماتم جان سوز پرچمدار توحید است            که هستی شد سیه‌پوش امام ممتحن امشب

گهی گریم ز داغ جانگداز حضرت خاتم            گهی نالم چو نی در سوگ فرزندش حسن امشب

فدا شد ناخدای فلک حق در بحر طوفان زا            که شد دریای دیده در عزایش موج زن امشب

دهد غسل از سرشک دیدگان با زاری و شیون            عـلیّ بت‌شکن جسم نبی بت‌شکن امشب

نمی‌دانم چه حالی می‌کند پیدا امیر عشق            چو می‌سازد تن آن جان جانان را کفن امشب

شد از داغ دو ماتم قلب زهرا لاله‌سان خونین            که در دشت بلا گم کرده یاس و یاسمن امشب

چراغ انجمن آرا شده خاموش و اهل دل            کند روشن چراغ آه در هر انجمن امشب

سرآمد بر همه غـم‌هاست داغ ماتم خاتم            که امّت را برون رفته است روح از ملک تن امشب

شرر زد حافظی بر دفتر دل خامه‌ات کاین سان            که آتش می‌زنی بر جان، تو با سوز سخن امشب

از سـراپـای مـدیـنه گِـل غـم می‌ریـزد            اشک از دیـدۀ غـم‌بـار حـرم می‌ریـزد
از نـگـاه نـگـران، بـرق الـم می‌ریـزد            آه آرامـش زهـراسـت به هم می‌ریـزد

سایۀ خنده از این گـل‌کـده کم کم برود
یا قرار است که پیـغـمبر اکـرم برود؟

نـور از خـنده لب‌های تـرش می‌بـارید            از گـرفـتاری امت به جـزا می‌تـرسید
دربه در، در پی ارشاد بشر می‌گردید            مثل او هیچ رسـولی غـم و اندوه ندیـد
در دلم شور عجیبی ست نمی‌دانم چیست
در گلو بغض عجیبی ست نمی‌دانم چیست

دخترت زار به سر می‌زند ای وای دلم            در دلم غصه شرر می‌زند ای وای دلم
پدرم حـرف سپـر می‌زند ای وای دلم            حرف از داغ پسر می‌زند ای وای دلم
دل بریـدن ز تو بابا بخـدا آسان نیست
بعد تو واسطۀ وحی خدا با ما کیست؟
این جوان کیست که از دیدن رویش در دل            غصه داخل شده و خنده ز لب شد زائل
گفت با لحن غریبانه ولی چون سائل:            بـا اجــازه بـگـذاریــد بــیــایــم داخــل
با ادب آمـد و در پـیـش پـدر زانـو زد
پرده از صورت پوشیدۀ خود یک سو زد
مژده ای رحمت رحمان که سحر نزدیک است            ای رسول مدنی وقت سفر نزدیک است
شب بیچـارگی نسل بشر نزدیک است            وقت آتش زدن یاس و تبر نزدیک است
پـدر آمـاده رفـتـن بـه ســمـاوات ولـی
نگـران است بـرای غـم فـردای عـلـی
تکیه بر دست علی زد گـل باغ ایجـاد            نظـری کرد به زهـرا و دوبـاره افـتاد
به عـلی فاطـمه را بـاز امـانت می‌داد            داشت اما خبر از غصه زهـرا ای داد
این همه بی‌کسی ای وای سرم درد گرفت
دل سـرشار غـم شعـله‌ورم درد گرفت
او ز فردای حسین و حسنش داشت خبر            از خزان گشتن باغ و چمنش داشت خبر
از به آتـش زدن یاسـمنـش داشت خبر            از غم حیدر خیبر شکـنش داشت خبر
اشک از دیده فرو ریخت و روحش پر زد
پر زد و دختر مظلـومۀ او بر سر زد

دیـدی دلـم از هرچه می‌تـرسید دیدم            افـتـاده‌ای در بـسـترت سـرو رشـیدم

هـر روز دیـدم دیـدۀ بــارانـی‌ات را            دیـدم شـکـاف کهـنـۀ پـیـشانـی‌ات را

از راه رفـتن کـل پـایت پـیـنه بـسـته            ناگـفـتـه‌ها را گـفـت دنـدان شکـسـته

در مکـه درگـیر بـلای کـوچه بودی            زخـمی سنگ بچـه‌های کوچه بودی

»تبت یـدا» خـار بیـابـان بود و پایت            یک لـحـظه اما در نـمی‌آمـد صدایت

حـالا من و تو خـلـوتی داریـم با هـم            دیگر نگـاهت را نگـیری از نگـاهم

بابـا بـگـو‌ پـیـشم دوبـاره می‌نـشـینی            قدری بمان پیشم که محسن را ببینی!

تو هستی و اینجا شکوهم مستدام است            حـیدر میان هر گذر با احـترام‌ است

با بودنت زهرا رخش چون قرص ماه است            آرامـش این خـانـۀ سـاده به‌راه است

آتــش نــدیــده دامــنــم الـحــمـد لـلـه            خـونـی نـشـد پـیـراهـنـم الـحـمـد لـلـه

هرگز نـدیـده روی زهـرا را غریبه            آرام‌ مـی‌کـوبــد در مـا را غــریــبـه

بی‌تو اگر حـمله‌ کـنـند اینها به خـانه            زهـرای تو می‌مـانـد و صد تـازیانه

آتش می‌افـتد روی در پشت درم من            با پهـلـویم سنـگـر برای حـیـدرم من

سیـلی می‌آید سـمت من ای وای بابا            بد خواب می‌گردد حسن ای وای بابا

پیـشم‌ بـمان تا قـتل زهـرا را نبـیـنی            بی‌تو صدایم می‌شـود فـضه خـذیـنی

بعد از تو سهـمِ فـاطـمه آزار می‌شود            این راهِ ظلـم، بعـد تو هـموار می‌شود

حرف از وداع می‌زنی و، سقفِ خانه‌ام            با حـرف‌هات، بر سـرم آوار می‌شود

ای دلخوشیِ فاطمه ناخوش مکن مرا            دارد دلِ شـکـسـتـۀ من زار مـی‌شـود

بسـتـرنـشـینِ من به روی پـا بلـند شو            افـتـاده‌ای و داغ تـو غـمـبـار می‌شود

خـیـلی وخـیـم‌تـر شـده زخـمِ دلـم پـدر            پیـشـم بمـان وگرنه شـبم تـار می‌شود

بالا سـرت نـشـسـته‌ام و فـکـر می‌کنم            آیا پس از تو فـاطمه بیـمـار می‌شود؟

بابا تو را نـداشتـه باشـم چه می‌شود؟            مـزد تو گـفـته‌ای در و دیوار می‌شود

تو می‌روی و بعد تو این شهر کینه توز            از دخـترت همیـشه طـلبکـار می‌شود

مـدیـنه شهـر رسـالت محیط غـم‌ها بود            به کوچه‌کوچه آن ناله بود و غوغا بود
حکایت از غم هجران مصطفی می‌کرد            قـیـامتی که به شهـر مـدیـنـه بر پـا بود

نَفَـس نَفَـس زدنش بود پیـک رحـلت او            که از وجود وی، آثار ضعف پیـدا بود
به خانه اشک عزا، در سقیفه طرح نفاق            به خانه شور غم و در سقیفه شورا بود
به نالـه امت اسلام، جـمـع گـشـتـه ولی            مـیان جـمع عـلی بـود، آنکه تـنهـا بـود
تـمام بـر سـر یک حرف متفـق گـشتـند            کـه آن گـرفـتن حق عـلی و زهـرا بود

پـلـک‌هاى کـبـود خود وا کرد            دور تا دور خـود تـمـاشا کرد

اشک از گوشه دو چشمش ریخت            گـریه بر گریه‌های زهرا کرد

زیر لب یادى از خـدیجه نمود            صحبت از آن انیس غم ها کرد

پیر مرد عصا به دست حجاز            بر دعـا دست خویش بالا کرد

ثـقـلـیـن ایـن دو پـایـۀ دیـن را            در نـظـام وجــود ابــقــا کــرد

نور او در زمان جهـل و کـفر            چـهـرۀ این زمـانـه زیـبـا کرد

حرمت دخـتران زنده به گـور            خون دل خورد تا که احیا کرد

تا بگـوید عـلى امـام شـمـاست            فکر یک دست خط و امضا کرد

یک نفر گفت «الرجل یهجر»            آتـش فــتــنـه را مـهـیــا کــرد

لحـظۀ آخر این رسول غریب            محشرى را ز گریه بر پا کرد

نـگــران عـلی و زهــرا بــود            نـظـرى بـر عـلـى تـنـهـا کـرد

دست و بـازوى فـاطمه بوسید            بعـد هم تـوصیه به مـولا کرد

گـفت: زهرا امـانت است على            جمله‌اش را عجـیب معـنا کرد

پرده از روضه‌ها کـنار کـشید            رازهـاى نـگـفـتـه افــشـا کـرد

گـفت باید عـلى تو صبـر کنى            صحبت از ماجراى فردا کرد

گـفت گـویا به چـشـم می‌بـیـنـم            لـگـدى درب خـانه را وا کرد

فـضه آمـد مـیان آتش و خـون            جـسم پـامـال گـشـته پـیدا کرد

بـار شـیـشه به پـشت در افـتاد            باید این روضه را معـما کـرد

بعد از آن گفت تازه: وای حسین            روضه‌هـایش ادامـه پـیدا کرد

صحبت از آن بـریدن حـنجـر            تـشـنه لب در کـنار دریـا کرد

صحبت از نیـزه و لبان حسین            صحبت نحـر آن گـلـو را کرد

شـمر با لـشگـرى که تـرسـیده            سـر ذبـح حـسـیـن دعـوا کـرد

ضربه‌هایی که پشت گردن خورد            قـامـت دخــتــر مـرا تــا کـرد

یا عـلی بنـشـیـن کـنـارم، یـاریِ آلام کن            سـیـنۀ سنگـین من را با حسین آرام کن

غصه‌ها دارم به سینه، دردها دارم به دل            با حسن تسکین دلم را زین همه آلام کن

دخـترم را بعدِ من داغِ فـراوان می‌رسد            یـاریِ تـنهـا طرفـدارت در این ایـام کن

محسنت را می‌کشند و همسرت را می‌زنند            صبر کن، با تیغِ صبرت نصرتِ اسلام کن

ریسمان بستـند بر دستت اگر نامردمان            خویش را با غربت و مظلومیت همگام کن

چونکه دیدی، دشمنان صحبت ز بیعت می‌کنند            بـا قـیـامِ فـاطـمـه اسـلام را اکــرام کـن

چون که دیدی، فاطمه صحبت ز نفرین می‌کند            قـلـب او را با فَـرازی از اَذان آرام کـن

چونکه دیدی، دینِ حق باقی بماند با سکوت            زود بر خـانه نـشـینیِّ خـودت اقـدام کن

آری از روز غدیر این نقشه‌ها مشهود بود            لیک با تـدبــیر، اهل فـتـنه را ناکـام کن

غیرِ زهـرا و یتـیـمـانم نـداری هیچ یار            بعد از این، پرهیز حتی از همه اَقوام کن

غاصبین دین، بر من تهمتِ هذیان زنند            بعدها با خـطبه‌ات، تبـیـینِ این اِبهام کن

ناریـان را از کـنار بـسترِ من دور ساز            نوریان را همنشینِ من در این فرجام کن

روح و ریحان مرا بنشان کـنارم یاعلی            با شمـیمِ او مرا سوی جـنان اعـزام كن

عَن قَریب اهل نفاق، آتش به بیتت می‌کِشند            لاجرَم یاسِ کبودت را برون از دام کن

می‌رود این شعـله‌ها تا خیمه‌های کربلا            گـریه از حـالا بـرای غـارتِ ایـتـام کن

می‌زند بر نیزه‌ها، رأس حسینم را سنان            تا ابـد لعـنت بر آن جـلادِ خـون‌آشام کن

فلک امشب نشان داده‌ست روی دیگر خود را            که پس می‌گیرد از خلق جهان، پیغمبر خود را

محمد آخرین برگ نبوت بود از این دفتر            خدا می‌بندد از این لحظه دیگر دفتر خود را

فلک می‌ریزد امشب بر سر خود خاک عالم را            ملک بر اشک چشمش می‌کشد بال و پر خود را

یکی اناالیه راجعون روی لبش جاری ست            یکی با گریه می‌گیرد سر زانو سر خود را

تمام عمر رو به قبله بود و حال می‌خواهد            بچرخاند به سمت قبله، حتی بستر خود را

بزرگان گرد او هستند و می‌چرخد سرش سمتی            که تنها و به تنهایی ببـیند حـیدر خود را

علی ماند و فلانی با فلانی رفت، پیغمبر            به دوش این و آن نگذاشت حتی پیکر خود را

از بس نبی به شخص علی التفات داشت            حتی در احتضار هم از این صفات داشت

خود چشمۀ حیات ولی تـشنۀ علی‌است            گـویـی از او ارادۀ آب حــیـات داشـت

بوی علی شفای غم و درد مصطفاست            ورنه رسول، پیش از اینها وفات داشت

سینه به سیـنه‌اش دَم آخر نهاد و گـفت:            هر کس که حیدری‌ست در عالم نجات داشت

هـذیان نداشت خـاتـم پیغـمبـران به لب            ذکر علی در آن قـلم و آن دوات داشت

محـراب را چو غیرِ عـلی دید در نماز            او را به غِیظ بر حذر از آن صلات داشت

محراب را به شأنِ علی دیده بود و بس            آن رهبری که وقت رکوعش زکات داشت

چون گفت راز خود درِ گوشی بفاطمه            زهرای خسته، خنده ز شوق ممات داشت

آغـوش می‌گـشود بـرای دو نـور عـین            از بس به بوسۀ حـسنـین التـفات داشت

با هر نظر حـبیب خـدا داشت نکـته‌ای            امّـا نگـاه زیـنب کـبـری نـکـات داشت

تا آخـرین نـفـس نـگـران حـسـیـن بـود            گـاهی گـریـز روضۀ آب فـرات داشت

در روزهای آخـر عـمـرش، بـقـیـع را            آگـاه از مـصائب بعـد از وفـات داشت

تازه غـم و مـصائب زهـرا شـروع شد            آنکه به زیر سـایـه تـمام کُـرات داشت

فـرمـود: دخـتـرم، بـخـدا مـی‌بـرم پـنـاه            زان فتنه گر که نقشۀ سیلی برات داشت

تو بازوی علی و علی بازوی خداست            از بازوی شکـستۀ تو دین ثـبات داشت

امامُ الـرحـمـتِ اول و یا پیـغـمـبـرِ آخَـر            امین خالق و مخلوق حتی بهر هر کافر

همینست آنکه برحقش دهد موسی قسم، حق را            که یارب از بلا و از عذاب قوم من بگذر

ابالـزهـرا ابالـزُهـره ابالعـلـم و ابالعـالـم            ابالقاسم محمد مصطفی هست و ابالکوثر

تمام عمر لب نگشود بر نفرین این امت            برای رحـمت پـروردگـار آمد پـیـام آور

به زیر سنگ دندانش شکست و باز پی در پی            لب پُر خون دعا میکرد دشمن را به چشم تر

تجلی بخش نور معرفت باشد ز سر تا پا            نشان از مهـربانیِ خـدا دارد ز پا تا سر

خدا را بین که یک طفل یتیم و این همه شوکت            بوَد خُلق عظیمش زینت هر مسجد و منبر

همیشه در سلام او پیش دستی کرد حتی بر            صغیر و پیر و بیمار و فقیر و خادم و نوکر

محمد شهر عـلمِ عـالم امکان علی بابش            در این ظلمت سرا او ماه و مهتابش بود حیدر

بدون مرتضی راه ورودی نیست بر احمد            محمد شاهراه عشق می‌باشد علی رهبر

سلام ای مقصد و مقصود بر مخلوق و بر خالق            سلام ای برترین عاشق وَ ای عبد خدا منظر

به عزرائیل فرمودی مدارا کن بر این امت            دلت شـور مرا می‌زد هـمیشه تا دم آخر

جهان امروز پُر گشته ز سادات بنی الزهرا            ندید این را اگر هرکس هوالغافل هو الابتر

حَرایت پر ز حُر کرده عراق و شام و ایران را            حرم‌ها چون نگین است و فدایی‌ها چو انگشتر

دلم راهی شد امشب تا مدینه گنبد خضرا            کمی هم آنطرف‌تر بر مزار عترت اطهر

میان بستـرت آرام جان، آرام جان دادى            ولى آرامِ جانت نیمه‌جان شد پاى این بستر

چه با حسرت دم آخر میان هم گره خورده            نگـاه خـسـته بـابـا، نگـاه خـسـته دخـتـر

براى بار آخر بوسه‌اى دادى تو بر دستِ            همان زهرا که هم دختر ترا بوده است هم مادر

ولى دستی که بوسیدی ردى برداشت در کوچه            همان زهرا کتک خورد و زمین افتاد پشت در

طناب دست مولا را کـشیدند آه در خانه            چهل نامرد از یک سر، زنی دلخسته از یک سر

به روی خاک بر می‌خواست و هی بر زمین می‌خورد            کبوتر می‌خورد روی زمین وقتی بیفتد پر

در اینجا مادری پشت پدر افتان و خیزان بود            ولی در گوشه مقتل برادر بود و یک خواهر

همان میخی که در سینه نشست و سینه‌ها را سوخت            گذشت ایام و شد نیزه گذشت ایام و شد خنجر

گذشت ایام و زینب داد می‌زد آه یا جداه            امان از کندی خنجر امان از گودی حنجر

مهمان که دعوت می‌کند پیغمبر اکرم            بر او مـحـبت می‌کـنـد پـیغـمبـر اکرم
ما هم که اینجـائیم مهـمانان او هـستیم            حـتـما عـنایت می‌کـنـد پـیغـمبـر اکرم

حاجت بخواه از محضر پیغمبر رحمت            قـطعـاً اجـابت می‌کـنـد پـیغـمبـر اکرم
از خوبی‌اش باید بگویم چهارده قرن است            دارد هـدایت مـی‌کـند پـیـغـمبـر اکـرم
چون بر حسینش گریه کردیم از ثواب خود            تـقـدیـم امـت می‌کـند پـیـغـمـبـر اکـرم
با دست خود مـزد تمام سیـنه‌زن‌ها را            امـشب کـرامت می‌کـند پیغـمبـر اکرم
دست از کتاب و اهل بیتش بر نمی‌داریم            وقـتی وصـیت می‌کـند پیـغـمبـر اکرم
با “کُلُّنا واحد” که فرمودند پس محشر            ما را شـفـاعـت می‌کـند پـیغـمبر اکرم
با اینکه دوریم از مدیـنه این دل زائر            قـصد زیـارت می‌کـند پیـغـمبـر اکرم!
سیلی به زهرایش زدن مزد رسالت بود؟            فـردا شکـایت می‌کـند پـیغـمبـر اکـرم

با فـاطـمه بعـد از رسول‌الله بـد کردند
بال و پر پروانه را عـمداً لگـد کردند

هـیزم فراهم می‌شود بعد از رسول‌الله            آتـش مجـسم می‌شود بعد از رسول‌الله
روزی صحن پاک چشم مادر سادات            بـاران نم نم می‌شود بعد از رسول‌الله
مانند ماهی که قدش عمری هلالی شد            زهرا قدش خم می‌شود بعد از رسول‌الله
حـتی بـلای جـان زهـرای عـزادارش            مسمار در هم می‌شود بعد از رسول‌الله
تا بشکند دستی که احمد بوسه زد بر آن            قنفـذ مصـمم می‌شود بعد از رسول‌الله
خورشید روی حضرت حوریه تاریک از            سیلی محکم می‌شود بعد از رسول‌الله
دیگر به خود این خانه روی خوش نمی‌بیند            دل‌ها پُر از غم می‌شود بعد از رسول‌الله
مـثـل مـدیـنه کـربـلا هم می‌شـود بلـوا            قـحـطی آدم می‌شـود بعد از رسول‌الله
پنجاه و اندی سال شام هر شب زینب            اندوه و ماتم می‌شود بعد از رسول‌الله
مقـتـل ببـیـنـد زینت دوش پـیـمـبـر را            هی از تنش کم می‌شود بعد از رسول‌الله
سرتابه پایش را محمد بوسه‌باران کرد            افسوس درهم می‌شود بعد از رسول‌الله
در کربلا لب تشنه او را می‌کشند آخر            دنیا جـهـنم می‌شـود بعـد از رسول‌الله

بعد از رسـول‌الله دل‌هـامان مکدر شد

در روضه‌های روضه خوانها حرف یک سر شد

حرف از وصیت‌های آخر می‌زنی بابا            از پیـش زهـرایت کجا پـر می‌زنی بابا

این لحـظه‌ها یاد گـذشته کرده‌ای انگار            حرف از وصیت‌های مادر می‌زنی بابا

دل‌شوره داری، از نگاهت خوب می‌فهمم            داری گـریزی به غـمِ در می‌زنی بـابـا

زهـرای تو پشت و پناه حـیدر تنهاست            هرچند حرف از زخم بستر می‌زنی بابا

یک روز می‌بینی مرا بین در و دیوار            یک روز می‌آیی به من سر می‌زنی بابا

گـفـتی که خـیـلی زود می‌آیـم کـنـار تو            پس لحـظه‌هـا را می‌شـمارد یادگـار تو

لحظه‌های آخرش بود و به حیدر خیره شد            اشک از چشمش چکید و کنج بستر خیره شد

تا که عزراییل وارد شد برای قبض روح            بر علی و فاطمه با حال مضطر خیره شد

خوب می‌دانست بعدش فتنه بر پا می‌شود            دود و آتش را تصوّر کرد و بر «در» خیره شد

دست هایش را گرفت و سخت بر سینه فشرد            آیه‌هایی خواند و بر بازوی کوثر خیره شد

روضه از عمق نگاهش داشت جریان می‌گرفت            پلک زد با ناتوانی؛ سمتِ دیگر خیره شد

آن طرف سر را به زانو داشت غمگین؛ مجتبی            بر غمش زل زد! به اندوهِ برادر خیره شد

طاقتِ بیتابی و اشک حسینش را نداشت            از نفس افتاد تا چشمش به حنجر خیره شد

رفت تا جایی که زینب بغض کرد از کربلا            تا سرِ بازارِ شهر شام؛ بر « سر» خیره شد

دل ندارم! روضه کاش اینجا به پایان می‌رسید            وای از وقتی که بر «سر» چشم دختر خیره شد!

یـاس سـپـیـد بـاغ بـهـاران مـن بـیـا            نـور پُر از تـلألـؤ چـشـمـان من بیا
لرزه نشسته بر تن و دستان من بیا            جان میدهم کنار تو ای جان من بیا

اشک فراق بر رُخ بابا چکیده است
زهرای من زمان جدائی رسیده است

ای راحـتـی ایـن نـفـس آخــرم بــیـا            خواهم که توشه ام بدهی دخـترم بیا
سـایه زده اجـل به سرم بر سرم بیا            ای مهربان تر از پـدر و مـادرم بیا

آهی برای این دل غم پرورم بکش
تا سالم است دست تو روی سرم بکش

غصه نخور زمان جدائی زیاد نیست            از پـیـلـۀ فـراق رهایی زیـاد نیست
ذکر پدر پـدر به کجائی زیاد نیست            تا اینکه در برم تو بیائی زیاد نیست

آماده باش بعـد من از راه می‌رسی
با صورتی گرفته تو ای ماه می‌رسی

تو بـعـد من بلاکـش غـم بی‌نهـایـتی            تـنـهـا سـپـر بـرای امـام و ولایـتـی
حامی حیدری و خودت بی‌حـمایتی            در شعـله یاعلی تو گردد حـکـایتی

بعد من از زمانه تو بیزار می‌شوی
مجروح ضربۀ در و دیوار می‌شوی

زهرای من به خواب و به رؤیا بگو علی            در پشت در به نیّت بابا بگـو عـلی
شعله اگر که سوخت تنت را بگو علی            در کوچه زیر مشت و لگدها بگو علی

دشمن به اهل بیت چه گستاخ میشود
با میخ داغ جسم تو سوراخ می‌شود

زهـرا بیار این دم آخـر حـسـیـن را            زهـرا بـیار جان پیـمـبـر حـسین را
تا بینمش به چشم ز خون تر حسین را            تا بوسه اش زنم لب و حنجر حسین را

وقتی که روز خواهر او میشود سیاه
می‌آیـم از بهشت به گـودال قـتـلگاه

وقتی ز تشنگی به زمین مانده ردّ پاش            بر جای بوسه‌ام نوک خنجر کشد خراش
بی‌فایده ست هر چه کند قاتلش تلاش            پس با لگد کند به روی خاک جابجاش

اینگونه است خصم چنین حَربه میزند
از پشت سر به گردن او ضربه میزند

در پیشِ من آتش مزن بال و پَرَت را            خـونین مکن جـان پدر چـشم تَرَت را

فـردا هـمینکه جـمع کردی بـسترم را            آمـاده کن کـم‌کـم عـزیزم بـسـترت را

آمـاده کـن از آن کـفـن‌هـا دومــیـن را            بـیــرون بـیـاور یــادگـار مــادرت را

بـگـذار روی سیـنـه‌ام بـاشد حـسـینت            بگـذار بر قـلـبـم حسن را دخـترت را

بـگـذار با طـفـلان تو قـدری بـسـوزم            حـالا بـگـویـم حـرف هـای آخـرت را

زاری مکن بر حال من با حال و روزت            خـاکـی مکـن دنـبال بابا معـجـرت را

تو بار شیـشه داری و می‌ترسم از تو            خـیلی مواظـب باش طفـل دیگرت را

وقتی که می‌ریزند هـیزم روی هـیزم            وقتی که می‌سوزاند آتش سنگـرت را

بابـا حـواست باشد آنجـا مُـحـسـنت را            بابا مـواظب باش پـشتِ در سـرت را

ای کاش می‌شد روضۀ بـازو نـمی‌شد            وقتی عـلی می‌شـوید آهـسته پَـرَت را

این جملۀ آخر عزیزم با حسین است:            با خود مَبَـر در قـتلـگه انگـشترت را

ای در هوای ماتم تو عرش، سوگـوار            ای در غـم تو چـشم سماوات، اشکـبار

اسـلام در مـصیـبت تو می‌شـود یـتـیـم            دین در فراق روی تو بی تاب، بی قرار

ما را در اوج گـنبد خـضرای خود ببر            تا روی گنبدت بـنـشـیـنـیم چون غـبـار

هرگز ز یـاد حـضرت زهـرا نمی‌رود            چـشمی که شد ز مـاتم تو ابـر نوبهـار

رفـتی و از مدیـنـۀ تو رفـت دلخـوشی            کوچید مرغ عشق و محبت از آن دیار

سر زد پس از تو ای به همه خلق مهربان            از امـت تـو آنچـه نـمی‌رفـت انـتـظـار

هر چند از تو غـیر محبت نـدیـده بـود            اما به اهـل بـیت تو بـد کـرد روزگـار

گلچین رسید و بعد تو خشکید پشت در            یـاسی که مـانـده بود ز بـاغ تو یـادگار

گُـر می‌گـرفت آتـش کـیـنه به خـانـه و            می‌رفت سمت پهلوی گل دست‌های خار

آن دست که به بازوی زهرا قلاف زد            انـداخت دور گـردن مـولا طـنـاب دار

در بـین کـوچه بـاز هـمان دست آمد و            دیوار کوچه خون شد و افـتاد گوشوار

سر به دامان علی داشت که جان بر لب بود            آخرین ذکر نبی، یاعلی و یا رب بود

نفـسِ آخـرِ او بود که می‌گفت: حسین            و کـلام دگـرش یـادِ غــم زیـنـب بـود

به روی سینۀ پیغمبر اکرم حسن است            و کـنار سـر او فـاطـمه‌اش آنشب بود

همه أسرارِ مگو را به علی گفت نبی            آخرین سّرِ دلش حاوی این مطلب بود

یا علی! بعد من آتش به حرم می‌افـتد            آشکارا شود آن بغض که در مَرحب بود

خانه‌ام را که همین قوم به آتش بکشند            تازه معلوم شود خصمِ تو لامذهب بود

بِـیـن دیـوار و درِ خـانه بـمـاند زهـرا

وسـط آتـش کــاشـانـه بــمـانـد زهــرا

غـصه می‌آید و این دوره بـسر می‌آید            دورۀ حـزن تو با خـونِ جـگـر می‌آید

بعد من یاعلی این جمع ز هم می‌پاشد            پشت این در خـبـر قـتـل پـسر می‌آیـد

بازو و پهلوی زهرای تورا خُرد کنند            فـاطـمه یـاری تو روز خـطـر می‌آیـد

در هـمین کوچۀ باریک بدنـبال فـدک            دومـی بـا غـصـبش بـار دگـر می‌آیـد

آه از سـیـلی این قـوم بـه ریـحـانۀ من            وای از آندم که ز مسمار خـبر می‌آید

تا تو را یکّه و تـنها نـگـذارد کـفـوَت            فـاطـمه با پـسرش در پـسِ در می‌آیـد

حـسـنم می‌شـود آنروز عـصای مادر

وسـط کـوچـه شـود آب، بـپـای مـادر

بعد از این تازه حسن حالِ پریشان دارد            تا چهـل سال ز غـم گـریۀپـنهان دارد

جگرش پاره شود، وز کفِ او چاره شود            زانوی غـم به بغل، نالۀ هجران دارد

هست بعد از حسنم، داغ حسینم در پیش            او که بر پیکر خود نیزه فراوان دارد

قـاتـلانش هـمه هـسـتند؛ أراذل اوباش            گرچه این قافله عـنوان مسلـمان دارد

سرِ او را سرِ نیـزه همه جا چرخـانند            گریه بر حال یتـیمان و اسیـران دارد

کعب نی ها به تن زینب او خُـرد شود            سفـری پُر ز بلا هـمـره عـدوان دارد

آه از گـوشۀ ویـرانه و رخـسار کـبود

باز هم دخت من و سیلیِ یک دست یهود

از غـمت خـالق دادار به هم می‌ریزد            دلم از اشک تو ای یار به هم می‌ریزد

دخترم گریه مکن قلب مرا می‌شکنی            پـدرت عـاقـبت کـار به هـم می‌ریـزد

زودتـر از همه آیی تو کـنـارم زهـرا            بعـد تو حـیـدر کـرار به هم می‌ریـزد

بعد من خوب به تو اجر رسالت بدهند            محسنت در پس دیوار به هم می‌ریزد

عطر جنّت بود از سینۀ تو زهرا جان            آنهم از تیـزی مسمار به هم می‌ریزد

زهر داد آنکه به من بر حسنت تیر زند            جسمش از کینۀ بسیار به هم می‌ریزد

هر که در کوچه نزَد ضربه، تلافی بکند            کـربلا، پیکـر خونبار به هم می‌ریزد

آن قدر با تو بگویم که تن یـوسف تو            زیر ده نعل، دو صد بار به هم می‌ریزد

گرچه آرام زنی شانه تو بر موی حسین            گیسویش در کف اغیار به هم می‌ریزد

قـد رعنای رسول الله آخر سر شکست            پایه‌های عرش از این داغِ درد آور شکست

رحمةُ للعالمین بود و مصیبت ها چشید            صبر کرد و حرمتش در بین هر معبر شکست

جز علی و چند تن دور و برش یاری نبود            در اُحد تنها شد و دندان او آخر شکست

فتنۀ آن دو یهودی عاقـبت کاری شد و            زهر آتش زد به جان او، دل دختر شکست

گوشه‌ای از شهر غوغای سقیفه شد بلند            جسم او جان داشت اما حرمت منبر شکست

خواست پیغمبر بگوید باز هم حق با علی است            مردکی پرخاش کرد و قلب پیغمبر شکست

بال خود را بست و سوی عرش اعلی پَر کشید            سخت تنها شد امیرالمؤمنین، حیدر شکست

بعد پیغمبر شرر بر خانۀ عصمت زدند            در میان غربت این شهر نیلوفر شکست

در میان دود و آتش با لگد بر در زدند            در شکست و سر شکست و حرمت مادر شکست

بار شیـشه دارد این بانـو کـمی آرام تر            پشت در اصلا چه شد آیینه سرتاسر شکست

پیـش چـشـمان ولی الله زهـرا را زدنـد            پیش همسایه غرور فاتح خیبر شکست

روز عاشورا که شد شبه پیمبر را زدند            با شتاب نیزه، پهلوی علی اکبر شکست